Ptasia dziewczyna

Tytuł: Chmury z keczupu
Tytuł oryginalny: Ketchup Clouds

Autorka: Annabel Pitcher

Zoe popełniła niewyobrażalną zbrodnię (przynajmniej, tak to wygląda jej oczami). Dziewczyna nie może nikomu o niej powiedzieć z kilku ważnych powodów, dlatego postanawia pisać listy do mężczyzny skazanego na karę śmierci. Tylko on może ją zrozumieć.
W listach Zoe opisuje swoje życie, wydarzenia, które były związane (i te które nie były) z czynem, który popełniła.

Lubię formę listów w książkach. Może to nie jest nic odkrywczego, ale na pewno przełamuje monotonie książek pisanych w zwykły sposób. W listach narrator jest bardziej sobą tzn. pisze o czym chce pisać, czasem panuje lekki chaos myśli jak w realnym życiu. Tak jest i w "Chmurach z keczupu". Zoe nie przejmuje się tym, czy w ogóle listy zostaną przeczytane, po prostu wierzy, że tak. Poprzez pisanie dziewczyna daje upust swoim emocjom, które musi skrywać przed dosłownie wszystkimi. Tym samym rodzi się między nią, a więźniem pewna nić porozumienia, zaczyna jej (Zoe) zależeć na losie obcego człowieka.

Zoe jest zwykłą nastolatką z ciekawym poczuciem humoru (momentami dla niektórych niezrozumiałym). Jej życie jest w pewnym sensie życiem każdej nastolatki. Większości nastolatek. To wszystko się zmienia od jednej imprezy na której poznaje dwóch chłopaków... Od tego momentu jej problemy nie będą dotyczyć wyłącznie miłości...

Ale może od miłości zacznijmy. A raczej od trójkąta miłosnego - jednego z najbardziej powtarzalnego motywu w książkach dla młodzieży. Cóż... Słyszałam opinie mówiące o tym, że ten motyw jest inny w "Chmurach z keczupu"... Według mnie jest podobny jak w innych książkach. Nie zaskoczył mnie niczym, a nawet doprowadził do tego, że nie współczułam szczególnie bohaterce, kiedy pisze o tym, co zrobiła. Znaczy się (żeby było jasne) - sama sytuacja okropna, ale sam ten moment zbrodni i dalsze rzeczy to było, takie... "No serio nie jesteś bez winy". Oczywiście, Zoe temu nie zaprzecza. Wracając do trójkątu - taki jak wszędzie. Dla mnie nudny. Może komuś akurat przypadnie do gustu.

Jeśli chodzi o bohaterów należąchch do tego "trójkąta"... Nie ukrywam, różnią się między sobą. Jeden z nich to (nazwałabym go) typowa gwiazda szkoły. Przystojny, każda chce go mieć itd. Drugi bohater na początku jest dość tajemniczy i miałam nadzieję, że tak pozostanie, że jego wątek jakoś inaczej zostanie poprowadzony... Pomyliłam się. Aaron to idealny, cudowny chłopak. Okej, ma jakieś wady, momenty w których bohaterka chce go "udusić", ale nadal pozostaje Tym książkowym przystojniakiem... O ile życie Zoe byłoby prostsze, gdyby nie trójkąt miłosny...

Rodzina głównej bohaterki jest jednym z najciekawszych elementów historii, która ukrywa również "mroczną" tajemnicę. Porusza ważne współczesne problemy. Najmłodsza siostra Zoe - Dot nie słyszy, porozumiewa się z rodziną za pomocą języka migowego. To coś nowego wśród literackich bohaterów. Bo ile razy czytelnik spotkał się z książką, gdzie występuje osoba, która nie słyszy? I to nie na pierwszym planie. Nie na wózku inwalidzkim? Rzadko. Jednak Dot nie jest smutną postacią. Nie, to właśnie ona wprowadza radość do fabuły. Dziewczyna ma sześć lat i jest urocza ze swoim rozumowaniem na temat otaczającego ją świata. Chociaż jest pewien przykry moment dotyczący jej niepełnosprawności... Dzięki jej postaci, autorka pokazała również jak to wpływa na całą rodzinę - posiadanie niepełnosprawnego dziecka. Autorka nie pokazała tego jako karę, ale że życie takich rodzin trochę różni się od innych. Ale są też wątki rodzinne, które dotyczą każdej rodziny np. kłótnie rodziców.

Jest jeszcze jeden bardzo ważny wątek dotyczący sekretu w rodzinie Zoe, jednak o nim jest mowa na końcu książki, dlatego niestety nie mogę napisać. Dodam tylko, że to sprawa, która w Polsce nie przechodzi obojętnie i jest bardzo sporna ogółem.

Zanim przejdę do mężczyzny skazanego na śmierć, a raczej problemu, który reprezentuje, napiszę o pewnej kobiecie. O kobiecie, która jest reprezentantką rodzica po stracie dziecka. To okropne, ile taka osoba musi znieść, zwłaszcza jeśli jest sama. We "Władcy Pierścieni" było ładne zdanie o tym, że rodzice nie powinni chować swoich dzieci. Prawda. Niestety, w wielu przypadkach jest, tak jak być nie powinno... Ta kobieta przedstawia godzenie się ze śmiercią dziecka.

Kara śmierci to jeden z najważniejszych problemów w fabule, chociaż wszystkie wątki wyżej opisane nie są mniej ważne. Jednak na więźniu opiera się książka. Główna bohaterka wiele razy mówi o karze śmierci, zastanawia się nad warunkami życia w więzieniu, a nawet nad uczuciami towarzyszącymi czekaniu na wyrok. To trudna sprawa. Otwiera wiele pytań. Na większość może zna się na pierwszy rzut oka odpowiedź, ale po dłuższym zastanowieniu... Czy naprawdę warto zabijać ludzi za popełnione zbrodnie?

Napisałam, co głównie podobalo mi siŕ w książce, czyli o zawartych w niej problemach. Dodałam też według mnie minus. Czas na następny.

Książkę dobrze się czyta, szybko. Język jest prosty, a humor niegłupi, jednak... Czasem miałam wrażenie, czytam dwie książki. Raz Zoe prowadzi, takie proste, fajne rozważania pasujace do jej wieku, a zaraz... Pojawia się wątek romantyczny i opisy spotkań z którymś z chłopaków. To było trochę, takie oderwanie i... Czy ona nie wstydziła się pisać obcemu o bardziej prywatnych rzeczach? Rozumiem, że mężczyzna miał karę śmierci, ale jednak... Zwłaszcza, że dziewczyna nie oodaje mu jednej z ważniejszych rzeczy o sobie. Okej, bezpieczeństwo, ale w tych fragmentach coś mi nie pasowało.

Tak więc, jeśli kogoś (tak jak mnie na początku) nie podobał się tytuł książki, odpychał go to nie ma co na niego patrzeć. A nóż akurat Tobie spodoba się ta historia?

Ocena: 6/10

Dziękuję wydawnictwu Papierowy Księżyc za egzemplarz książki "Chmury z keczupu"!